Πως επιβίωσαν τα φυτά στο Τσερνόμπιλ

Με αφορμή την διαρροή από τον πυρηνικό αντιδραστήρα στην Ιαπωνία λόγω του σεισμού, ήθελα να αναφέρω πως επιβίωσαν τα φυτά σε ένα παρόμοιο ατύχημα πριν από 25 χρόνια, στο Τσερνόμπιλ.

Μετά το τραγικό ατύχημα, το αναμενόμενο θα ήταν η ολοκληρωτική απουσία ζωής για χιλιόμετρα μακριά. Όμως αυτό δεν ήταν θέμα, αντίθετα, η ζωή φαινόταν να ανθίζει στην γύρω περιοχή από το ατύχημα και από ότι φαίνεται ότι τα φυτά βρήκαν τρόπο για να επιβιώσουν κάτω από χρόνιες εκθέσεις ραδιενεργούς ακτινοβολίας. Και να αναφέρω ότι η ακτινοβολία είναι ικανή να καταστρέψει τον σπόρο, δηλαδή τους απογόνους, αλλά και να προκαλέσει δομικές καταστροφές στο DNA του φυτού.

Για να εξηγήσουν το φαινόμενο αυτό ερευνητές τοποθέτησαν φυτά σόγιας σε απόσταση 5 χιλιομέτρων από το πυρηνικό εργοστάσιο και μια άλλη ομάδα φυτών 100 χιλιόμετρα πιο μακρυά. Μετά από μερικούς μήνες συγκόμισαν τον σπόρο και ανάλυσαν τις πρωτεΐνες στο εσωτερικό τους.

Οι σπόροι είχαν το μισό βάρος από αυτών που φυτεύτηκαν μακρυά από το πυρηνικό εργοστάσιο και επίσης λάμβαναν μικρότερες ποσότητες νερού. Αλλά τα πιο παράξενο ήταν όταν έκαναν ανάλυση των πρωτεϊνών των σπόρων. Οι ακτινοβολημένοι σπόροι παρουσίαζαν έως και τρεις φορές περισσότερο cysteine synthase, μια γνωστή πρωτεΐνη που προστατεύσει τα φυτά δημιουργώντας δεσμούς με βαρέα μέταλλα. Επίσης είχαν έως και 32% betaine aldehyde dehydrogenase, μια ουσία που ελαττώνει τις χρωμοσωμικές ανωμαλίες.

Με λίγα λόγια η Φύση πάντα βρίσκει τον τρόπο, όμως και η φύση έχει και τα όρια της και δυστυχώς αν δεν προσέξουμε, αυτά κάποια στιγμή μπορεί να σπάσουν.